Gootmoder vertellt van de Freeiheid
Mien lüttje Reis dör de Tied begünnt an en natte Slagregendag. Mien Grootmoder hett mi up hör Wies en bietje van de oostfreesk Histoorje vertellt. En Stückje daarut mach ik hier vertellen.
Dat was up en Saterdag un ik weet noog, dat dat de heele dag regent het. Dat was een van disse rüstige Regendagen in Sömmer. De Lücht was lau un dat sach ut as harren sück de Drüppen to lang Strippen tosamensloten, so as wullen se Hemel un Eer mitnanner verbinnen.
Mi was langwielig un so gung de Trappen na boven. Ik kloppde an de Döör van mien Oma hör Kamer. „Koom herin mien Leev!“ höörde ik se ropen un so drückde ik de Klink na daal un trede in. Mien Grootmoder satt in hör Leevkesessel un kiek över hör Brill na mi hen. Ik froog of ik een bietje bi hör blieben dürs, se nickkoppde un so hüppde ik up de Sofa.
In de Tüskentied harr se de Book ut her Hannen leggt. Het rüstde nu upslaan up de runne Kamertafel, up de een witte, sülvtbestickde Tafeldeken lag. Mien Blick full up de Book. An de Mookaart kunn ik gewahrden, dat mien Oma in de olle Famieljenbibel lees harr. Een Kalennerbladdje stook tüsken de Sieden. Mien Grootmoder was een fromme Froo, droog dat aver nich na buten, sünner föhlde dat as her Egens, een heel privaate Verbindung uns Heergott.. So dee se de Bibel vörsichtig to un settde her Brill of.
"Vertellst du mi van de Lüü van de See?" froog ik hör. En paar Dagen torügg, harr se mi all versproken, mi disse besünner Geschicht to vertellen. Se smüüsterlagde, stunn up un hool een tweede Tass ut de old Kamerschapp, de se dann vör mi up Tafel stelde. Un as ik noch tokeek, wo sück sinnig en Wulkje bilden de, begunn mien Grootmoder in uns Moderspraak to vertellen:
„Eens leevte een Volk an de See. Se leevten in Free mitnanner un van dat, wat de Natuur un de See hör boo. Selten bloot funnen Frömde daarhen, denn nich bloot de See sünner ok wiede Moren umgaffen dat Land. Eelke de van de rechte Weg ofkomen dee, wurr verslungen und verswunn för immer in de swarte Sump. Bovendeem harren se hör egen Spraak, de sück van de Rest van Welt unnerschedde un so leevten se de meeste Tied unner sück. Dat was en flietig Volk un se folgden de Woorden van de Allmachtige.
Dat was een stuur Leven, wat disse Minsken föhrden. Mennigmaal pleegde de Störm över dat platte Land un broch dat Water mit. Schoons de Gefahr, bleven se hör Land troo un lehrten mit de rauhe Wildernis in Eendracht to leven. In de lang Winternachten brannden de Füür in de eenfache Husen. Föden mit de Törf, de se Sömmers ut de Moren stoken, wahrden se nu de Minsken för de scharpe Koll van Fröst. Sünner Erbarmen leggde he sück över dat wiede Land un faken de he sück ok mit de Störms van See tosamen. So bleven de Lüü in hör Hütten, leevden van de Vörrade, de se sörgsaam höden un vertellden sück Geschichten, upstahn ut dat Leven an de Waterkant. In de Schien van dat Lücht, dat de lundern Flammen up de Gesichten maalden, sach man de luchten Kinnerogen, de de Woorden an Füür lüsterden.
Dat lüttje Volk gefull ok Neptun, de König van See. Faken ree he up de Schuumkronen un beogde dat Drieven van de Lüü. De Minsken harren lehrt Netten to moken mit de se an de Kant van de See fiskden gungen. Bit to de Borst stunnen de Mannlüü in de Floden un nohmen bloot sovööl, wo se för hörs Famieljen bruukden um se to versörgen. Ehrdat se in dat Water gungen gedochten se Neptun. Se baadden hum um sien Schuul un en goode Fang bevör se intreedden un hörs Netten herutsmeten. Dat gefull Neptun so good, dat he sück mit de Allmachtige beroden de un so kregen se de Gaav Boten to timmern. Van nu of an fuhren se herut up de wiede See um daar hörs Netten rut to smieten un wurren riek belohnd. Aver daar, waar de Deepde van Neptuns Riek begunn, bleven se feern, denn nüms sull hum dor stören. Up kien Fall wullen se hum vergrellen, umdat he anners sien baldadige Underen utstüürde un de Schipperlüü in sien Riek truck. So was dat Gebodd van de See un de Minsken deen sück daar na richten.
De Lüü van de See lehrten mit de Tiden to leven un hullen Neptuns Lunen ut, wenn he weer dat Water in dat Land stüürde. De Minsken bauden nu hör Husen up Anhöchten, de se Warften nömden und Dieken schuulden van nu an hör Land för de Överswemmungen.
Aver immer faker kwamen Frömde in dat lüttje Land an de See un wullen se to Unnerdannen maken. Sülvst dör Neptuns Riek kwamen machtige Schippen un wullen disse Land innehmen. Doch de Lüü harren lehrt to kampen. Disse Land harr se manns maakd un so slogen se all Feinde in de Flücht, de hör de Freeiheid un hör Levensaard nehmen wullen.
Lever wassen se dood as Slaven.
