In Wannel van de Jahrstieden
Wintertied
In de Lücht van de Keersen
Mi is kold un so dreih ik en bietje an de Thermostat van Heizung. En paar Minüten later füllt mackelk Warmte de Ruum. Mien Blick fallt up de lüttjet Wiehnachtsboom, de stuuv tegen mien Schrievdisk steiht. Immer heb ik wahrschaut, dat kien Plastikboom an Wiehnachtsavend bi mi in Stuuv steiht. Nu, ja, de Tied schrifft sien egen Geschichten.
Indes ik de lüttje Kunststoffgesell so ankiek, in Achtergrund de old Wiehnachtsleder van de Schallplaat klingt, griep ik na een kleen Schachtel un maak se open. As een Weertstück pack ik de lüttje Schatt ut de Papier ut, de hum wahrt.
Nett so as domaals, as ik en Kind was un mit de Famielje de Wiehnachtsboom mooimook, so laag nu de sprockelk Kugel weer in mien Hand. Hör Glanz is verleden. De künstelk Sneei, de se vermojerde un utsachen as witte Kokosflockjes, wassen in Loop van Tied verswunnen. As ik se upachtend an de Boom uphung, geleidden mi de Woorden van mien Vader. Sien Blick full domaals up de lüttje Wiehnachtskugel in mien Kinnerhand. Ik funn se nich mooi genug um se an de Boom to hangen, denn se blinkde nich so fein as de Annern. För en Ogenblick sach dat ut, as wurren de Gedanken van mien Vader torügg reisen, in en verleden Tied. Se verbunnen hum mit Biller, de blot he in sien Hart sehn kunn.
Dann begunn he to vertellen!
Dat wassen de eerst Wiehnachten na de Kriegsend. Woll stunn noch bold in elke Kamer of Köken en bunt gesmückde Wiehnachtsboom, aver dat Lücht, wat an disse Dagen sovööl bedütt, fehlde meesttieds. In de Kriegsdagen dürs kien Lüchtschien na buten fall`n, un ok wenn nu kien Verbodd mehr bestunn, full in Düstern ok neet vööl Lücht ut de Husen. De Fensters weern bold heel mit Breden vernagelt, denn de meeste Ruten weern bi d` Beschuss stückengahn. Glas ut de Billerrahmen muss en paar Schieven ersetten um en bietje Lücht in de Wohnens to kriegen. Dör disse Stückjes Glas sach man van buten ut in Düstern de flackernde Schien van de Keersen, wenn de för en kört Tied an de Wiehnachtsboom brannden.
Se gaffen ok de Glaskugels en wunnerlik Blinken, wenn de warm Schien se beröhrde. Mit de Keersen muss man sühnig huushollen, wenn de langer en bietje Lücht in de Dunker brengen sullen. So satten de Minsken gewöhnelk in Düüsternis un Koll, denn ok de Brand was knapp in disse swaar Tieden. An sülvke Avenden weer dat nich blot düster um hör to, ok in sück föhlden se Bedrövtheid un sachen en unseker Tokummst so dunker entegen. Doch in de Schien van de Keersen, de sück in dat Lecht van de bunt Glaskugels weerspegelten, wassde de Hoop un Toversicht!
(En Vertellsel na de Torüggdenken van mien Vader Eilerich Bloem)
Disse lüttje Kugel hung all an de Wiehnachtsboom as mien Vader en Kind was. Dat was en Tied vull Kröök un Nood, denn nüms wuss, wat de neje Tokunft mit sück broch. De Minsken bleev blot de Hoop un de Leev in dat Mitnanner. So sall se ok an mien Wiehnachtsboom hangen, as Teken van Dankbaarkeit un Toversicht!
Ik wisk all een moje un besinnelk Wiehnachten!
