Van Treckpott, Kluntje un de Stillte!
Lüttjet Reis dör de oostfreeske Teehistoorje.
Sied de 17. Jahrhunnert drinken wi Oostfreesen al uns Tee. Uns „swarte Gold“ kwam doomals över de Hannelswegen van China in uns Kökens. De oostfreeske Teekultuur was boren un sietdeem könen wi nich buten to, elke Dag `n lecker Koopke Tee to drinken.
Wo eng wi daarmit verbunnen wassen, wees sück all unner de prüüske Heerskupp, van 1744-1806. De „oll Fritz“, as de König Friedrich IIvan de Lüü nöömt wurr, verboo de Küsteninwohners dat Tee drinken. Wall sach he dör de hoge Teeverbruuk de Beerverkoop in Gefahr un wull so daartegensetten.Tominnst versöchde he dat. De Oostfreesen wullen aver nich daarvan ofsehn un begunnen de dürabel Waar to smuggeln. De König muss dann insehn, dat he de Lüü van See nich daarvan ofhollen kunn, hör leevste Tee to drinken. So verlööffde he sien Unnerdaanen de Genütt van de updröögt Bladen ut dat Riek de Middte“.
In de beid Weltkriegen, van de ok Oostfreesland nich verschont bleev, kwam dat weer to „Teenoodtieden“. De Maantenofgaven, de in 2. Weltkrieg up de Etereemarken herutgeven wurren, langden nich um de Teekonsum to decken. So fuhren de Ostfreesen in Köhlenpott. Daar tuuskden se Eetwark in, tegen de „Tolagen vöör Knojeree“, de de Bargarbeider in Teeandelen kregen. Aver ok de Fraulüü van de Bargarbeider, de „Teewiekes“ heedten, reisden an de Waterkant um de swarte Bladen tegen Eier un Speck intotuusken. Nadeem um 1955 de Teestüür sunk, kunn dat Volk van See sück weer so vööl Tee günnen, as se bruukden. Daar dat bit vandaag faste Part van de oostfreeske Levensaard is, wuur dat 2016 van de UNESCO-Kommission as gedankliche Kultuurarve upnohmen.
