In hör Muul stook een lüttje, grau Bündsel. Stolt präsenteerde se mi hör Snap un leggte de up mien mooi Teppich. Denn musst dat gau gahn. Mit een :“ Oh nee, oh nee, oh nee,“ greep ik de fien Muussteert un reet dat Deer anhoog. An Steert bummelnd leep ik mit hör na de Ofstellruum un settde se vörsichtig in mien Putzemmer. Mien Plaan was ergentlik, de Muus en bietje Rüst to günnen saarmit se  sück van de Musendaalslag verhalen kunn. Daarna wull ik se weer freei laten.
Doch disse Maal kwamm alls anners!

As ik mit mien Emmer ut Ofstellruum kwamm, stunn mien Grootkind boven up Trappen. „Ootje, wat hest du daar?“ froog se, indes se blied de Stufen herunner hüppde. Up de lest Versett bleev se stahn, keek in de Emmer un kummenteerde dat mit: „ Och, wat nütelk! Dür ik de behollen? Bitte laat se mi beholen! Ik kümmer mi ok good um hör!  Ik wull all immer een Huusdeer hebben.“ Ik muss in `t Hart laggen, denn ik wuss dat nu de hele „Kinnerovertügensprogramm“ ofspöölt wurr, mitrekent van dat „Hunnenpuppgesicht“, wo se dat sülvst betekent. Da bedüddt, de Kopp up Sied, mit de groot Ogen klimpern un een Prulmund upsetten.

„Fraag dien Vader!“ see ik un drückde hör de Emmer in Hand. Upachtens leep se de Treppen weer umhoog in de Wohnens över mi. Ik folgde hör mit en bietje Ofstand un kunn mi dat Laggen hast neet verkniepen. Een Laggen, in dat sück mien Stolt weerspegelte, wo se mit disse Laag för sück klaarwurr. Noch bevör mien Söhn reageren kunn wurr weer de hele Övertügensweten insett. Nu kwamen noch en paar good Argumenten daarto, woso de Muus nich na buten kann. De Beid hebben dann gemeensaam en Utgliek funnen.

De Muus dürt blieven, bit de kold Winterdagen vöröver sünd.

Ut de old Aquarium is dann een prunkvull Musenverbliev worden. Disse Geschicht vertellt de lüttje Künstlerkatte hier sülvst. Eenfach dat Bild anklicken.