Van Wattlüü un Indioners

En Oostfrees vertellt- eine Ostfriesin erzählt- An East Frisian tells

De Geschicht van de Freeiheid

Upstalsboom
De Graffthöchte van mien Vörollen

Maanten wassen nu verleden, in de de weltwiede Pandemie uns Olldag regeerde. Doch nu was dat Reisen weer tolaten. Elv Stünnen Zugfahrt lagg vör mien Kindskind un mi. Mien Grootmoderhart was heel Stolt up hör, wo dapper un gedüldig se mit de lang Reis klaarwurr.


So fuhren wi an en Dag Richten Auerk, een lüttje Stadt in Oostfreeland. De Parkplatz un dat Holt leet na nix as wi ankwammen. Wi stegen ut un keeken uns um. Blot een Stratenschild mit de Upschrift "Freeske Freeiheid" schiende de Verwies to wesen, dat wi barbi de Graffthöchte wassen.

En lang Allee verwachtde uns. En Weg föhrde pielliek dörhen un leet blot een Richten to, hum to passeren. Bovendeem schiende he sünner Enn, nett so as een Blick över de wiede See.

So lepen wi langs de machtig Bomen, de de Kant söömden.



Tüskendör bleven wi stahn, denn Gedenktafelns loden in, dat Weten över de Histoorje van mien Heimaat to verdeepen. Delen ut en lang verleden Tied wassen hier fasthollen. En Tiedreis dör de Geschicht van uns "Eyla frya Fresena".




Dann schillde sück de Scheem van een stenen Monument in de Feernt of. Wi lepen wieder un stunnen nu stracks vör hum. Ik was platt över de Grötte un Utstrahlens van disse Denkmaal.



Villicht was dat avers ok de Eenfachheid van disse Ehrenmaal, dat mi doch een bietje demödig mook. In disse Stillte, de um un to weer, beröhrden uns Hannen dann de grau Steen.



Weer hett sück för mi een Mosaiksteen an de anner föögt. Ik draag disse Erinnerung nu in mi un dat "Eyla frya fresena" hangt vandaag bi mi in Floor.


In Freeiheid to leven is immer noch dat höchste Good un dat betreck ik nich blot up uns Freesen.