van "Wattlüü"

 Upwursen in Oostfreesland

Een Kind van See

Mien Ogen sünd sloten. Ik höör dat Gebruus van de See, wo sück de Wellen breken un sinnig in Richten Strand utlopen. De natte Sand kruppt tüsken mien Töhnen dör, bit dat  kold Water mien Foten sachtjes umspöölt. Ik aam deep in. Dat ruckt naar See. Ik kann dat smecken un föhlen, indes en lind Bries mit mien Haren spöölt. Dat fallt mi stuur de Ogen open to maken. To innig is disse Moment. Doch as mien Blick in Richten Kimm geiht, licht se daar, de See in hör hele Wiede. Un indes ik herutkeek an de Punkt, wo sück de See mit de Kimm verbinnt, stiegen Erinnerungen in mi hoog. Ik denk an de Minsken, de hör Leven van disse Küstenlandskupp prent wurr. En van disse Minsken was mien Vader. He kennde de See in all hör Mooigkeit, aber ok in hör unbannige Energie, de mennig Seelüü dat Leven köst hett.

Mit 15 Jahren fuhr mien Vader all up See. Een smachtige, fien Keerlke, de mit de rauhe Bruken van de Seelüü konfronteert wurr. He musterte up en van de grote Loggers van de Herengsfiskeree an un fuhr herut up dat wiede Water, dat to sien tweed Heimaat worden is.

As Kind hung ik pallut an de Lippen van mien Vader, wenn he van sien Reisen up See vertellte. So wurr ik ok en Deel van sien  Leven un Olldag, wied weg van Festland. Ik beleevde de Störm un Nood van de Mannlüü mit, wenn de grote Heringslogger as en lüttjet Nöötenschaal to en Spölball van See wurr.  Wenn ut de rüstige Water tomaal een Undeer mit  unbannig hoge Wellen wurr. Se drohden de Mannlüü un Schippen mit in dat ewige Düüstern to trekken. „Dann sullst du mit di un dien Schöpfer in reinen wesen!“

Ok dat Leven van mien Moder was eng mit de See verbunnen As jung Wicht arbeide se up de Nettböhn van de Heringsfiskeree. Dat Nettland was dör de hooge Pahlgerüsten tekent. Hier hungen de groten Fissnetten, dröögden of wurren utbetert van de Nettstrickerin. Mit hör fixe Hannen flickten of  breiden se neje Netten. Nich wied daarvan laggen de grote Loggers un lössden de Fang, de se van de hooge See mitbracht harren. Een besünner Röök lagg in de Lucht, de starker wurr je wieder man to de Haven kwamm.

Indes mien Moder de swaar Arbeid up de Nettböhn nagung, mien Vader buten up See was, heb ik de Tied bi mien Grootollen verbracht. Hör Huus lagg stuuv tegen de Herengsfiskeree . Wenn de Tyfon van en Schipp klung, dat mit sien Signaal de Ankunft van en Logger ankünnigde,kwam mien Moder vörbi. Se naam mi dann bi de Hand un wi lepee lepen in drafft na de Seeslüüs. Ik seh noch dat lüchten in mien Moders Ogen un de Hoop up en Weersehn mit mien Vader,spegelte sück daarin weer.

Disse Bild liggt nu 50 Jahren torügg. Dat gafft noch kien Handy un Internet un so was man up de Informationen van de Funker un ankomen Seelüü anwesen, um Neeigheiden van de Nahsten up See wies to worden. Faktieds satten wi ok tohuus in Kamer vör de Röhrenradio. Over Noorddiek Radio was dat mögelk Gröten un kört Narichtens to verstüren. Hen un weer sach ik in de trürige Ogen van mien Mama, de uns Kinner tegenöver de Angst un Sörgen mit en smüüsterlagen överspöölde. Um so groter was de Freeid, wenn uns de hager Mann mit sien Schipperpool van de Reling towenkde.

Indes mien Ollen sück tohuus vertellden, wat in de vergangen Weken un Maanten geböhrde, sleek ik mi in de Deel un leggte mi up de grote Seesack. Ik slot mien Ogen, umfaatde hüm fast un weet noch vandaag wo sück dat anföhlde. De Röök van Teer, Fiss un Solt kroop in mien Nöös un ik wurr dann eens mit de See.

Wenn ok ik noch en lüttje Stöpsel was, kann ik mi noch an de Röken un Biller besinnen ut en Tied, wo de See nich blot vör dat Utkomen deende. Dat prentde de Minsken, hör Spraak, Kultuur un dat soziaale Leven an de oostfreeske Noordseeküst.