Van Wattlüü un Indioners
En Oostfrees vertellt- eine Ostfriesin erzählt- An East Frisian tells

Reisen tüsken Ruum un Tied

Up grote Fahrt över de Datensee

"Lienen löös!"

Ik klappde de Album mit de swart-witte Biller weer to. Nett as en Schattkist bewahrd dat de ok wiederhen de Ogenblicken van dat Torüggdenken up, infangen in en Bild. Mit "Stillkens as en Indioner" blieven nu ok de Gedanken ut mien fröher Tied in en Vertellsel wahrt. As Kinner sünd wie upbleiht in uns Indionerspööl un nu maak ik mi up, um to kieken, waar de Begeisterung her kummt. Nu geiht mien Blick ok över de wied See, up en virtuell Reis achter de Kimm.

Mien Fingers schoven sück lansaam över de Tastatur van mien Laptop. De eersten Bookstaven leten sück in de Liest van de Söökmaschien sehn.  As stunn ik vör een groot Aventüür, verfolgde mien Blick, wo sück de verenkelde Letters digitaal annannerfögden. Daar stunn nu  dat Woord „Indioners“ un as mien Wiesfinger noch över de Entertast sweevde, spöörde ik een Aard van lichte Hitz in mi. Denn suusde mien Finger nadaal un mien Förskensshipp leggde of. Dat verleet de Haven van Unkünn un begaff sück up sien eerste Reis, in de Welt van de Minsken, de wi „Indioners“ nömen.So groot un wied de Ozeaan geiht, vull mit de Levenselexier Water, lagg nu disse See an Informatioonen vör mi. Ik harr kein Kompass un kien Seekaart un so stüürde ik mien lüttje Schipp unklünig dör de rusebusen, virtuell See. De tokomen Weken verbroch ik daarmit, mien Gedankenwelt mit neie Insichten to berieken. Ik füllde mien lüttje Bibliothek mit dat Weten van indigene Tekens, spirituelle Paden un histoorje Achtergrünnen. Minsken harren hier  tosamendragen, wat ut de indigene Natioonen  benennt un van Belang schiende. In Krings wurr över de kulturell Belangen diskuteert un in angereegde Prootjes un küütjebüütjen kunn man dat wat man lehrde wiedergeven.  De Puust van Westernromantik, de in enigen Berieken mitschwung, leet ok mien Bild, de ik all in mi droog, faster worden.

Weer stellde ik mi de Fraag, of dat Bild dadelk overeen was mit de Würkelheid un waar sünd de Stimmen van de Native Americans?
So navigeerde ik mien lüttje Förskensschipp deper herin in disse frömde Welt, up de Söök na de Stimmen, de mit disse Kultuuren verbunnen sünd. Daarbi  gewahrde ik een Video un al in de Titel wurr düdelk, dat sück dat hier um Minsken dreiht, de up een Reservation hör Leven verbrengen. So drückde ik up „play“ un Biller van  een wiede Land wesen sück mi, över de sück de Winter leggt harr. De Koll, de sück över dat sühnig Land leggt harr, was binah to spören.  De Biller, de ik dann sach, moken mi spraaklos. „Dat hebb ik nich wuss!“ un disse Satz kloppde sück in mien Hart.
Ik hebb lang överleggt, of ik disse Video hier instellen sull, doch umdat de nich van disse Nation instellt worden is, seh ik daarvan of.
So versöök ik Worden to finnen, de disse Armood un dat Hartpien van disse Minsken redelk word, blot de gifft dat nich!
Un so fraag ik:
-  Wat geböhrde mit mi, as man mi mien Heimaadland ofnamm, mit de al mien Vörollen
verbunnen wassen.
- Wat geböhrde mit mi, as man mi mien kulturell Verbinnens nehmen de?
- Wat geböhrde mit mi, wenn ik mien Moderspraak nich mehr spreken dürs?
- Wat geböhrde mit mi, wenn ik in de Ogen van mien Kind seh un kien Antwoord geven kann,
wieldat ik dat sülvst nich verstah?
- Wat geböhrde mit mi, as ik nich mehr de wesen dür, de ik bün?
De leste Satz hett in mi in een frömde Luutlosigkeit förmt. Binah unbedocht geiht mien Blick to de Hemel. An disse Mörgen schuven sück de Wulken as een taje Mass över de Dack van Welt. As Dook hett he sück nu över de, Blick över dat sünner Enn leggt un sülvst de Sünn hett wark, hör Strahlen up de Eer to stüren. Diesig is hör Mooigheid achter de gries See to gewahrden. Torügg blifft een hell Plack un dat Lücht kiekt blot noch an en paar minn Steden herut. Doch an disse Stee in Universum, wo hör Rüümte siet Anbeginn van de Tied besteiht, lett se sück nich bisiedschuven. Se ist daar!
Ok as hör Starkde bändigt schient un das Gries sück heel un dall tüsken Hemel un Eer schuven will, seh is daar!
Mit disse Sekerheid kummt mien Acht weer torügg in mien wennt Levensruum. Dat nimmt dat Bild van de lüttje Teepott, mit de fine Blömenmuster in sück up, de sien Blau sück up de witte Porzellaan weerspegelt. Dat Lücht, dat de Tee anners mit de nödig Warmte versörgte is offlaud. Een Leed  kummt in mi torügg, dat de sehn Bidrag geleide. Sekert up mien Handy klingt dat noch eenmal un breckt liesaam dör de Stillte, de mi umgifft. Worden ut een Spraak, dessen Bedüden mi frömd sünd, raakden noch maal mien  Hart un mien Seel. Een Leed  reist dör de Luutlosigheid un se is as de Sünn an disse Mörgen. Se sünd hier!

 


So haal ik mien Anker in, der mi mit mien Anlegger verbunn. Ik stüür mien Schipp up en neje Reis, geleid word se nu van de mi frömd Spöölwies! Nu maak ik mi up de Weg um de wahr Stimmen van de Native Americans to finnen.