Wenn frömd Kultuuren dat Hart beröhren!
Mien eerste PowWow Besöök!
Van de Powwows van de Native Americans, harr ik all en paar Videos un Reportagen sehn. Nu harr ik to eerste Maal de Kansen an een Danz,- un Kultuurveranstaltens hier in Düütsland deel to nehmen. Tosamen mit mien Grootkind moken wi uns up in de Westernstadt.
Nadeem wi an disse Namidag en Bült Indrucken sammeln kunnen, kehrden wi an de froh Avend torügg to de Showarena.Ik weet nich woso, aver wi gungen nich in de Veranstaltenssaal, sünnern stellden uns na Buten unner de Ofdack.
De groot Intree!
Denn betradd en Mann in indionische Kleer de Danzdeel. He hull en Schaal in Hand un verdeelde de Rook mit en Ferenweiher. De grau-witte Schwaden geleidden hum, as he de holten Grund bilangsgung un ofrökelte. Gau verbreedde sück de Qualm in de Saal un beröhrde alls sacht. Bevör he sück uplössde un mit de `Nix“ um un rum versmult, steeg de Röök van de Söödgras ok in mien Nöös.Tomaal was daar en good bekennt Geföhl un ik lüsterde in mi rin. För en Ogenblick was ik verbunnen mit en Erinnerung ut mien Kinnertied. Ik sach de lüttjet Holtpiep vör mi, in de wi Kinner de dröög Gras inproppt harren. Wi stocken de Hei an, de witte Smook steeg up un gleek de Göör van dat Söödgras. För en Moment was ik dichtbi en Tied, de all in Vergetenheid geroden was.
De Stimm van de düütske Spreker, truck mien Upmarken dann weer up dat, wat vör mi geböhrde. Ik sach en Bült Minsken, van de sück enigen ok mit hör Kleer an de indionische Kultuurveranstaltens angleken. En Deel begunn sück dann uptostellen, maakden en lang Minskenrieg un stunnen nu all achter de jung Mann van de Sioux. De hull en Flagg in sien Hannen, de mit Aadlerferen verziert was. Mit besünner Danztreden un to de Rhythmus van de indionische Luden, folgden se hum un de „Eagle Stuff“ bit se all in en Kring stunnen. Denn löösden sück de Fahnendragers ut de Runn un treeden in Midde. In en festelk Zeremoniell wurren de enkelt Flaggen ehrt, overgeven un bi de Jury upstellt. Daarmit was de PowWow offiziell openmaakt un de Publikum wurr inloden, gemeensaam mit de Gasten ut Amerika an de „Intertribal-Danz“ deeltonehmen.
Dat gemeensaame Danzen.
„Oma, wi mutten ok danzen!“ dwung mien Grootkind un truck sacht an mien Hand. Dor harr se mi ieskold beetkregen. Ik spöörde en Tegensinn in mi, en Hemmswell un so versöchte ik mi as en Aal ut disse Laag herruttokrinkeln. As ik man in hör Ogen sach, de vör Upregens glinsterden, harr ik al verloren. Bovendeem wull ik en PowWow mitbeleven un mitbeleven kann ik blot wat,wenn ik Deel van`t Heel worr. So maakden wi uns up in de Saal, miskeden uns unner de Minsken un söchden uns en Stee an de Danzdeel.
As wi ankwamen, wurr disse net weer freei maakt, um Rüümte för de bevörstahn Uptredens to hebben. Dör de Luutsprekers klung de Stimm van de düütske Proter, de dör de Veranstaltens föhrde. De eerste Danzer wurr anseggt, unnermaalt mit en körte Informatioon un Bedüden van de Danz un indionische Kleer.
De Navajo-Danzer kwam up de holten Danzdeel un verdeelde Reifens. De erinnerte mi an de Hula-Hupp- Reifens, de ik as lüttje Wicht um mien Hüft rundgahn leet. Ut de Luutsprekers klung nu Musik. In sien Dracht begunn de Mann to danzen un de runne Plastikringen versmulten mit sien Upföhrens. Immer weer kreerde he neje Symbolen daarmit, ohn sien Danz to unnerbeken. Mit sien Hoop Dance vertellde he een Geschicht de mit sien Kultuur verbunnen was.
Imponerende Regalias und Uptredens nammen uns mit in en Welt de uns so frömd un doch schienbaar traut is.
Tüskenin kwam dann weer en „Intertrible“ un ditmaal gungen ok wi up de Danzdeel. De lüttje Kinnerhand schoov sük in mien, ik spöörde de licht Drück, so as gaff uns dat beid Totrauen un Sekerheid, as wi in de Minskenrummel induukden. För en Ogenblick verbleven wi noch up de holten Danzdeel; keken uns um, beoogden alls, as in en Momentupnahm, de elke enkelt Deel infangen much. Dann begunnen mien Foten sük to beweegen un folgden de Inladens van de frömd Luden. In de Slag van de Trummels un Gesangen versmulten wi mit de Danzende. En bunt gemisket Minskenschaar beweegde sük gemeensaam to de Trummelslagen. In disse Moment was dat nettgliek, waarher du kummst, of Keerl of Froo, behinnerd of welke Klöör dien Huut hett. Middenmank de PowWow Danzers ut Amerika, de hör Bewegens un Unwennst de Minsken dörströmden un in de Danz vereenden. Se leeten uns daartohören to hör Kultuur de uns so traut schient un doch so wied weg is, van dat, wat uns Leven bestimmt un prent hett.
Up eenmaal murk ik, wo de Druck in mien Hand starke wurr. De Danzer van de Sioux was tomaal stracks tegen uns un un danzde utdrucksfull. He was enige Koppen groter un heel mit sien Bewegens verbunnen. Sien Dracht bileggde disse beindruckende Bild. Unverwacht stöttde he dann en luud Gegier ut un wi tuckden automatisch tosamen. Ut de verwunnert Schrick wurr dann en Smüüsterlachen dat mit en „Wauh, cool!“ siedens mien Kindskind noch kummenteert wurr. Ik was noch heel mit disse Szenerie to Maak, as de traditionelle Danzer van de Zuni/Omaha tegen uns was. Sien Gesicht was bemaalt un wenn ok de Musik was, höörden wi de Pingels de sien Dracht verzierden. In de Rhythmus van de Trummels truck he an uns vörbi.
Mit eens bleev mien Grootkind stahn un keek hum achter na. Se scheen hum nau to beluren. Dann settde sük de lüttje Liev weer in Bewegens, mit de Ansitten, hör Danzstappen de van de PowWow Danzer antoglieken.
Well een Native Americans danzen sücht, spöört de Verbunnenheid. Disse Minsken danzen nich blot, se sünd de Danz. Se schienen eens mit elke Bewegens un mit elke Deel van hör Dracht. Hör Musik dörströömt hör Liev, se versmelten, erwaken un bewahren daarin de Seel van hör Volk un hör Kultuur. Disse Indruck hett dat tominst bi mi achterlaten.
All disse Minsken hett dat an disse Avend hier hen trucken. Elk was komen mit sien egen Geschicht, Gedanken und Anregens. Elk wort disse Oort weer verlaten mit sien egen Indrucken, Biller und Geföhlen. Enigen worden gau torüggkomen in hör Olldag. De Memoorje wort verbleken. Enigen worden aver ok disse Indrucken ut de Kultuur van de Native Americans, villicht as een neei Steen mitnehmen, anmaalt mit een vöölklörige Erinnerung, de de wieder Levendsweg beriekt.
De Danzfier hett bi mien Grootkind en blievende Indruck achterlaten. In hör Kinnerspööl sett se sück mit disse besünner Beleevnis utnanner un verarbeid hör Indrucken. As se begunn mi mennig Fragen to stellen un ik disse nich beatwoorden kunn, wurr mi bewusst, wo minn ik van de Kultuuren, Histoorje un Bruken van de Native Americans weet.
