Wenn frömd Kultuuren dat Hart beröhren!
„Stillkens as eEn Indioner“.
Ik harr nett en Geschicht över een old Möhlensteen schreven, de för mien Famielje en besünner Bedüden hett. Up de Söök na en gadelk Bild, stöttde ik biet dörsnüüstern van uns Album, up en Foto dat twee Kinner mit Ferenschmuck wist. Tomaal muss ik laggen, denn ik besunn mi weer an disse Tied, as twee lüttje „Indioners“ dat Huus unseker maakden. Indes mien Gedanken nu de Weg up dat witte Papier funnen, wook ok mien Neeisgier up de Fraag, waarher ik dat Weten över de „Indioners“ as Kind harr. Wied weg van uns, van een frömd Eerdeel, wassen Indrucken van de indigene Kultuuren in twee lüttje Kinnerharten inkehrt.
Dat was dat Jahr 1966.
Heel lies was dat in Huus. Dat dünkde, as de Stillte elke Winkel, elke Ruum sachtjes todeckde. Dat was so en Ruh, dat dat Ticken van de old Kammerklock to hören was un hör gliekmatig Slag sück daarin verdellde. Dann week se torügg, denn twee Kinnerstemmen miskeden sück in de Rüst un schoons se blot liesaam to hören wassen, verstummde de Luud van de Klock.
De flüsterden Woorden kwamen ut Köken. De Tafel, an de sück anners en groot Deel van de Familiejenleven ofspöölde, was wall verswunnen. An sien Stee stunn en Gemaaksel ut Wulldekens un Waskeklammers hullen de Boowark tosamen, so dat ok kien Lücht indringen kunn.
Dat was uns lüttje Riek!
Mien Bröör un ik satten in de Schuul van uns Huus ut Dekens. Faken verwannelden wi de Köken in en lüttje Fantasieland. Of un an was dat för uns en Höhl in de twee wilde Deren huusden. Mitunner aver ok dat Tohuus in de wi Vader, Moder un Kind spölden. An disse Dag aver wassen wi twee lüttje Indioners, de mit hör Kinner in en Telt wohnden. Wi all, ok mien Puppen Inge und Karl-Heinz, drogen de besünner Koopsmuck mit de Vogelferen, de wi Dagen tovör in Tuun funnen haren.
Daar satten wi nun, mit uns mooi Ferentakelaasje, atten Botterkookjes un drunken de lecker Sapp ut de Karton, de utsach as en Pyramide. Nu wassen wi weer boomstark un kunnen mit uns Peer dör de wiede Prärie rieden. Schwuppdi, schoov ik mien Kopp dör de Spold van de Dekens un kukeluurde dör de Köken. Nüms was daar un stillkens sleken wi uns ut de Telt. Ik sprang up de Eckbank, de en hooge Barg för uns was un hull Utkiek. Mit de Hand an de Vörkopp, so as de Maat in de Kraihennüst van de Schippmast, kreeg ik en Överblick van de wiede Unland in uns Spööl. Buten sach ik mien Moder bi de Waskelien.De Dampwasem kropen ut de Kleer, stegen up un wurren een mit de Dook de se un de Natuur umgaff. Kold was dat worden, denn de eerst Nachtfröst geleide de Harst. „De Fingerbieter is dor!“ see mien Moder immer, wenn se bi de Koll de Waske uphangen de. De ingrimmig Lücht drung in de Fingerdoppen un kört Tied later wassen se as ofstürven un torügg bleev de Pien. Ik sach noch, wo en anner Stück Tüüg sien Weg an de Lien funn, as ik van de Bank daal sprung.
De Huus gehöörde nu uns!
Wi swungen uns up uns Peer, "Indianergehuul" un dann reden wi van Köken in Floor. Mit de Büngel van de Stekenpeerd tüsken de Benen gung dat dann dör de Huus. Twee wilde Indioners jogen nun van Kammer dör de Deel un torügg. Mitmaal hull ik an, denn en neje Aventüür wachtde all up uns.“ Brrr!“, reep ik luut un kloppde sachtjes de Kopp van mien Holtpeerd. In Ogenwinkel harr ik dör de Kamerfenster sehn, dat mien Moder de lest Tüüg buten uphangen de. Wi verburgen uns Holtenpeer unner de Tafel un verstoppden uns achter`t Sofa. Hier luurden wi in uns Versteek un kunnen dat haast nich ofwachtden mien Moder en Schrick intojagen. De Tied verstreek. Wi wassen so lies, dat ok dat Ticken van de Klock weer to hören was. Dann dürs uns dat doch to lang bit se kwam un so kropen wi ut de Schuul un sleken dör de Stuuv. Buuklinks unner de Kamertafel d`runner dör, achter de Sessel langs, de bi Fenster stunn, Richten Floor. Ik harr daarbi dann mien Oma utmaakt, de van Boven kwam un in Köken verswunn. Mien Bröör un ik kropen vörsichtig wieder un verstoppden uns achter de Döör van Kamer, de halv open stunn un wachtden stillkens. Tüskendör keek ik sachtjes um Eck. Daarbi neet luud to guffeln full uns bannig swaar. As mien Grootmoder ennelk ut Köken kwam sprungen wi up. Mit de Hand an de Mund, maakden wi de Kriegsgebölk van de Indioners na un sprungen um uns Oma umto. „Jii lüttjet Flüggups“ schimpde mien Grootmoder, aver an hör Gesicht kunnen wi gewahrden, dat se uns nich würkelt düll was. So danzden wi en paarmaal um hör to, lepen weer in Köken un verbollwarkden uns in uns Teld. Wi laggden un wassen Stolt up uns mitlopen Aventüür.
Sülvst as wi olle wassen un sück uns Aventüürland utdeeide, wassen enige Dagen prent van uns Indionerspööl. In lüttje Kinderscharen trucken wi dör de Wallhegen un Meden
Ik heb ok immer docht, dat wi dat „Indionerspööl“ ut de Films harren, de in Feernseher utstrahlt wurren, aver dat kunn nich wesen. To disse Tied harren de swart-witte Biller noch kien Intrecken in uns Kamer hollen. Dat was völe Jahren later, as an de Stee van de Röhrenradio nu de grote, sware Feernseher up de dunkel lackeerde Holtschapp stunn.
So bün ik Upwursen mit en faste Bild över de Native Americans, welke no verdept wurr, van de Westernromantik un dat Upleven van Winnetou. Ik wull mehr över disse Lüü weten, de mi al in mien Kinnertied geleid hebben. Is dat Bild overhoopt recht wat ik in mi kunstrueert heb? Wat weet ik würelk van de Minsken günnert de Ozeaan, de so frömd un doch bekennt schienen. So haal ik nu mien Anker in un begev mi up en Reis dör de virtuell Welt van Internet un hoop Antwoorden up mien Fragen to finnen.
