In Wannel van de Jahrstieden

 Wintertied

Sünnerklaas du gode Mann

De Adventskalenner hangt un versööt de Kinner de Vörwiehnachtstied. Klörige Kuveren hangen dicht an dicht un elke bargt in sück een lüttje Geheemste. Maal is dat en gemeensame Spöölavend, en Taskenlampen-Spazeergang of we backen mitnanner Kookjes. Veeruntwintig lüttje Aventüren sölen dat Wachten bit Wiehnachtsavend verkörten. Vandaag, an 5. Dezember steiht wat Besünners up de Kaart in de geel Umslag: „We stellen een Teller up!“

Mit de glieke Vörfreid as ik as Kind leggen mien Grootkinner dat Brood un de Kookjes up de Teller. Beid schienen en bietje nadenkelk un reselveren sük noch en Bild vöör Sünnerklaas to malen. Ik mutt smüüstern un lüster hör Gespreek, dat se wall nich immer so leev west sünd. Se gaffen sück de Verspreken dat se nich mehr so vööl strieden wullen un indes se mit de Buntstiften hör lüttje Künstwark moken trucken mien Gedanken mi torügg in mien Kinnertied.

Sporen in Sneei

"Ik harr de hele Namiddaag buten in Sneei spöölt. Nu satt ik mooi inmummelt mit mien Püll up Sofa un wachtde dat mien Moder uns reep, um to Avend to eten. Ik was leep still, as wi gemeensaam an Tafel satten, denn dat was de Avend vör Sünnerklaas. So lepen mien Gedanken blot um de hillig Mann un sien Geleider Knecht Ruprecht. En bietje Nood harr ik doch, dat ik villicht nich so leev west was un een Ruut kreek.

As ik na`t Eten noch en bietje ut Kökenfenster keek, was ik mit mien Gedanken annerswar. De Düüsternis harr nu alls in sien swarte Lücht induukt. Blot de Maan schaude as lecht Sichte up Eer. Um hum to,  de blinken Steerns, de noch bit in de sünner Enn to sehn wassen.

Ik was so mööi, dat ik mien Ogen haast neet mehr open hollen kunn, aver mien Teller de wull ik noch ustellen. Mien Bröör un ik nammen elk een Teller ut Kökenschapp, leggten een Schiev Stuut, een paar Zuckerdobels, Kookjes un de Gröönkohlbladd, de mien Vader för uns ut Tuun haalt harr daarup. De Kookjes wassen för Sünnerklaas un Knecht Ruprecht un de anner Reev för sien witte Peerd.Wi stellden de Tellers up Fensterbank in Stuuv. Nu kunnen wi blot noch wachtden un hopen dat wi an anner Dag daarup Slickereen funnen un kien Ruut.

An anner Mörgen wook mien Bröör mi up. He was heel hibbelig un rakelde an mi rum.Tosamen gungen wi de Trappen na dall in Köken. Mit en „Moin“ klauterden wi up Eckbank. De Tafel was all för uns deckt. Mien Upregens versöchde ik mi nich anmarken to laten. Mien Moder smüüsterde un stüürde uns in Kinner in Kamer. As lüttje Wildpeer sprungen wi van Bank of un jogen dör de Köken in Stuuv.

Kien Ruut! De Verlichten kunn man uns ansehn un week nu de Freid. Uns Tellers wassen füllt mit Zuckerlaa, Mandarinen, Nöten un Kookjes un över de hele Wark waakde een grote Stutenkeerl. Ut sien Rosienenmund keek en witte Piep herut un as ik  de Mann ut Stuut  vörsichtig van Fensterbank namm, sach ik de Sporen in Sneei. Tüsken de Footstappen in de koll Flockjes gewahrde ik de Ofdrücken van een Peerd. Blot en Iesder kunn disse Bild in Sneei  tövern. Nu wuss ik, dat dat de Sünnerklaas gaff un en grote Glücksgeföhl  ströömde dör mien lüttje Kinnerhart.

Mien Moder un Vader  keken sück an un dat sach ut, as verbünn se en  Geheimnis.