De Welt um mi rum  

Toleev för uns Umwelt

„Mien Ogen sünd sloten. Ik höör dat Gebruus van de See, wo sück de Wellen breken un sinnig in Richten Strand utlopen. De natte Sand kruppt tüsken mien Töhnen dör, bit dat  kold Water mien Foten sachtjes umspöölt. Ik aam deep in. Dat ruckt naar See. Ik kann dat smecken un föhlen, indes en lind Bries mit mien Haren spöölt."

So fangt mien  Vertellsel an „van een Kind van See“.

Aver de See is nich mehr dat, wat dat eenmaal west hett. Mi geiht en Video nich mehr ut de Kopp, wo sück Bargen van Plastikstrunt dör de sünner Enn van uns Ozeanen schuven. Toeerst was ik verfehrt över de Utmaten, waarin sück denn Trürigheid miske. Dat Bild van See, dat ik sied mien Kinnertied in mi draag, verbleekt.

Doch wat kann ik doon? Ik bün blot en enkelt Minsk un hebb keen Macht nog Geld, integen to warken. Wieldes ik na een Antwoord söchte, funnen neje Woorden hör Rüümte up en witte Bladd Papier. Een Märken entstunn. Dat was „dat Märken vom Leed van de Eer“ un indes ik schreev, wurr mi klaar, dat ik dat grote Heel nich verannern. Ik kann aver seker ok in lüttjen warken. Ik kann bi mi anfangen un daarto bidragen, dat dat Bild van mien See nich blot in mien Hart wiederleevt.

So versöök ik, mien Plastikverbruuk to minnerseren, söök na neje umweltfrünnelk Alternativen un höör to de Flexitarias. Dat bedüddt, dat ik minn Fleesk eet un faken up vegane Produkten torügg griep.