Waar de Seewind tohuus is
Mien Oostfreesland, miene Heimaat,
waar de hoge Dieken stahn.
Is de Heimaat van mien Vörollen,
ik bün een Oostfreesenkind.
Ik höör noch de Stimm van mien Grootmoder, seh se vöör mi, wo se vull Leevde un Drifft, disse Leed sungen hett. Indes se dör de Flur leep, hör klörig Kittelschuud toknopde, weer en Smüüsterlachen in hör Gesicht to sehn. Dat schiende as föhlde se de Woorden un Wies deep in sück un was daarmit verbunnen.
Dat weiht immer en licht Wind över de Kampen un Meden. Swartwitte Kohjen grasen sinnig up de Weiden indes de Schapen sück dat up de Dieken good gahn laten.
Bi good Weer kann man van Fastland ut de Insels gewahren, de man mit de Fähren, of mit een
künnig Wattföhrer raken kann.Fröher fuhren hier de Heringsloggers vörbi, rut up hoge See un prenten dat Leven an de Waterkant. De Tied van de groten Fiskdampers is vörbi. Blot de Krabbenkutters vertellen noch de Geschichten van See. Se fohren herut, um mit de fangfriske Ladens in de lüttjet Fiskerdörpen vör Anker to gahn.
Binnen in Land, vermojern Backsteen,-un Fehnhusen, Möhlen un lüttjet Karken de Landskuppbild. Up Fehn sünd de Wohnkutreien mit Wieken dörtrucken. Verenkelte Moren tügen noch vandaag van de Tradition van de Törfgravers.
Mien hele Leven hebb ik in Ossfreesland verbrocht un eerst as ik 2016 mien Heimaat verleet, wurr mi dat klaar, wo düchtig ik mit dat Land, de Minsken un Bruken verbunnen bün. Mitunner lehrt man eerst wat to ehren, wenn dat ut dat natürelk dageliks verswinnt. De treck na Huus reep mi torügg an de Waterkant, waar al mien Grootollen un mien Urgrootollen hör Leven verbrochten. Nu will ik de mien Oostfreesland, in sien hele Mooigheid un Vöölklörigheid neei gewahren un kennenlehren.