Van Wattlüü un Indioners

En Oostfrees vertellt- eine Ostfriesin erzählt- An East Frisian tells

Mit Kinnerogen

Wulkenwunsk

Gedanken van een Kind to de Krieg in de Ukraine

Mien Grootkind mag geern bi mi slapen un ok för mi is disse Tied heel van belang. Wi maken uns dat immer mackelk un ok en bietje Knibbelkraam of sülvstmaakt Popkoorn dürt nich fehlen.

Nu was de Nacht vörbi, de Fröhstückstafel deckt un ik drunk de eerste Slucken van mien Tee. In glieke Ogenblick gung de Döör open. Mit licht tusig Haren und de lüttje Stoffhundje unner hör Arms, betradd mien Enkelkind de Köken. "Moin Oma", see se leevtallig un settde sück up hör Stohl. De klörig Packje mit de Fröhstückzerealien stunn dor all. Mit en kladdern lannden de dicke Placken ut Koorn up de Teller, de vör hör stunn. An disse Mörgen was dat eets anners.  En raar rüstig Stimmung harr sück in Köken verdeelt un so höörde ik ok de Luud van de Melk, as se in Teller gluckerde. De dunkel Nougat-Küssen dwirrelden wild dörnanner. Langsaam bedaarde sück hör ruug Reis weer un nu dreven se sacht up de witte Natt. Indes ik mi nog en Tass Tee ingoot, duukde de grote Lepel in de Melk. Heel in Gedanken schoov mien Grootkind een van de brune Knüüv daarmit dör de witte Dobb. Mien Stimm brook dör de unwennt Stillte un so froog ik hör woso se so still was. "Oma, meenst du dat dat de Christkind gifft?" Bevör ik antwoorden kunn, prootde se wieder:" Ik lööv dat dat de Christkind gifft. De is alltied daar." Ik nickkoppde, sach aver dorvan of, hör Insicht to kommenteeren. Se froog mi of se later eten dürs un gung dann in Kamer. Ik drunk de leste Klucken van mien Tee un folgte hör lies. Ik bleev in Döör stahn un sach dat se an Fenster stunn. Se keek  in de Mörgenhemel un prootde to de Christkind.



Ik seh mien Grootkind an Fenster stahn,
denn se mag so geern in de Hemel schau`n.
De Wulken trecken vöörbi
un mit vööl Fantasie
sücht se besünner Figuren enstahn.

Daarin ok de Hund
de se sück so lang all wünsk
un nu sien weke Reis begünnt.
Daarmit verbinnen sück Woorden,
heel sacht un heel lies,
geleiden de "Deer" dör dat Wulkenriek.

"Leve Christkind,
ik weet dat di dat gifft.
Maak bitte dat kien Bomb mehr flüggt.
Segg mi waarhen sall ik mien Hundje gahn,
wenn hier Krieg is un se dat alls körtslaan."


Ik kiek nu in de Ogen van mien Grootkind un mien Hart word mi swaar. De sörglose Kinnertied, över de ik ok in mien Vertellsels schriev, kann se so nich beleven. Eerst kwam de Pandemie, de sück as en Scharr över uns all leggt hett un nu de Krieg in de Ukraine, de de Nood ok na uns henbrengt.
Ik fraag mi nett, watt de Selen van uns Kinner un Grootkinner nog dörstahn mutten. De Harten van uns Kinner sallen mit Leevde un Freid vull wesen un nich mit Nood un Tokummstangst.

27.02.2022

torügg