Van Wattlüü un Indioners

En lichte Wind weiht immer över dat wiede Land. De Lücht smeckt naar Solt. Indes waar mien Foten sück in de fine Sand graven, verleert sück mien Blick in de sünner Enn van de See.  Dit is en Land mit sein egen Geschicht van Freeiheid, de uns Minsken un dat Leven hier prent hebben. Dat is Oostfreesland, mien Heimaat!

Hier bün ik up de Welt komen un heb mien Kinnertied und Leven verbracht. Dat hett in mi Biller un Geschichten achterlaten, de mi fast mit mien Heimaat verbinnen. Uns moje Spraak sall wahren worden un so schriev ik mien Vertellsels un Gedanken ok on uns Moderspraak up. Een paar Delen daarut finnen sück in mien Reisen dör Ruum un Tied weer.

Mit „van Wattlüü un Indioners“ mag ik di inladen, mit mi tosamen dör uns moje Heimaat to trecken.  Uns Land hett mi prent un  Biller und Geschichten in mi achterlaten, de sück hier weerspegeln. Dat gifft so vööl över uns Heimaat to vertellen, aver ok vööl, watt ik noog nich wüst hebb. So bün ik bigaan un hebb enige van de Geschichten ut mien Kinnertied upschreven. Ik find dat schaa, wenn disse Erinnerungen verloren gaan, denn se sünd mien Verbinnen un Wuddels to mien Heimaat. Villicht finst du di in de en of anner Geschicht weer. 

Bi mien Reis dör mien Kinnertied, stöverde ik in de ollen Fotoalben, um een Bild för een Vertellsel herrut to söken. Daarbi full mien Blick up een Foto, dat twee Kinner mit Ferensmuck wees.As Kinner sünd wi all upbleiht  in uns Indionerspööl un ik fraag mi, waarher wi damals disse Weten harren. En Antrecken, de uns so frömd un doch bekennt schient. So geiht mien Blick ok över de grote Dobb herut up de Reis achter de Kimm.

"Van Wattlüü un Indioners" is as en Book, en Geschicht sünner Enn, de mit elke Torüggdenken, mit jede Woord un Gedanken wasst.