De Welt um mi rum

„De Welt steiht still!“

Ik was nett daarbi, de Waske tosamen to leggen. De was unnerwiels dröög un hung noch an de Waskelien. Mien Gedanken, de mi wied weg trucken, begleidde dat Tosamenfollen van de enkelte Stück Tüüg. Van Vandaag up Mörgen hett  sück alls um mi rum verännert. Kien Fleger striekt dör de Hemel un de meesten Fahrtügen stahn an`t straat of up de Parksteden. De groten Passagierschippen blieven  feern van de See un dat Reisen blifft berahmt up de hüselk Tuun. Sück frünnelk de Hannen to geven, in Arms to nehmen of  de mooi warm Frohjahrsünn buten in de Cafe to geneten, is nu nich mehr mögelk. Ok sörglos Tied mit mien Grootkind to verbrengen hett sück verännert, nett so as dat heel Leven in Düütsland. De Rüst kehrt nu in, in de Straten un Lohnen un villicht ok in de Harten van de Minsken. De Ruh un Stillte wesseln ut de Unrüst un Gauheid van uns Tied. Nett as infroren is dat Leven. So sitt ik ok in mien Verbliev un holl Ofstand van mien Mitminsken. Een heel lüttjet „Lebenning“ hollt nu de heele Welt in Aam un wiest uns schienbaar in uns Schranken. In sien Begleiten is de Nood, de Sörg seek to worden, to starven of dat to verlesen wat för uns all so natürelk is.

Mien Waske is intüsken in Schapp verswunnen, bloot mien Gedanken finnen kien Stee an de se to Rüst komen. Mien Weg hett mi nu in Köken föhrt. De Blick fallt dör dat Fenster na buten. De Sünn schient up de Forsythie, de sien geel Blössems weer dat Frohjahr begröten, so as  in de vörige Jahr. Een kennen Torüggkomen, doch de freedsaam Bild maakt uns wat vör. Mien Gedanken överrieken mi mit Szenarien un Biller. Ik mag gorneet an de tokomen Inkoop denken, hoop dat de Pflegers dat klaarbrengen, de Virus van mien swaarbehinnert Dochter oftohollen un mien Söhn sück up sein  Arbeidsstee nich infizeert. Disse Bült an Gedanken, Fragen un Unsekerheid överswemmen mi. Ik uss an en Geschicht denken, de mien Vader schreven harr un so koom ik mi vör as de Schippjung, de sück in de lüttje Kabuff van de Schipp, tüsken Öljetüg un Tauwark verstoppde. Angst un Bang wurr hum. Utlevert de Störm un de Vergrelltheid van de Bulgen, wurr de lüttje Logger to`t Spillball van de Natuurgewalten. Doch in sien Nood funn he ok de Hoop, de hum denn sien tiedlevens lang begleide. 

So versöök ik ok mien Gedanken to sorteren un griep up dat torügg, wat all mien Grootmoder mi lehrde. Ik nehm mi de gröön Trumm ut de Schapp un begünn mi en Tass Tee to maken. De Metlepel schufft sück dör de updröögt, swarte Bladen, de al in de blicken Back up her Insatz wachten. De enkelte Handgrepen un Reve, de Deel van uns ostfreeske Teekultuur sünd, stüren mien Gedanken torügg up mien Doon. In de Ogenblick, as de Kluntje dann unner de hete Natt knappte, kwam ok de Rüst in mi torügg.

As ik so beogde, wo de Wulkje ut Rohm sück an de Bovensied van de hete Tee sehn leet, ströömden good bekennt Worden dör mien Gedanken. Mi was dat so to as höörde ik de warm Stimm van mien Moder runen  "Nood maakt Utfinners!" Dat see se alltied, wenn en Laag se vör en neeie Herutförderung stellde. Ok in hör was de Hoop, dat man de Upgaven, de dat Leven uns vörsett dwingen kann. Mitunner mutt man neje Wegen gahn of up dat torüüg griepen watt sück bewährt hett. So fung ik an, in mi in to kieken, wo ik mit disse neei Tied klaarworden kann.

Passt good up jo up!