Een klackende Luud. En lüttje Flamm suust herut ut de lang Piep van de Staavfüürtüüg. He söcht de Ducht, de sück in hum in Harten van Keers tomööt streckt. En Ogenblick fiemeln se umnanner to. Denn sünd se vereent un dat sücht ut as danzen se mitnanner. Mooi warm Lücht bredde sück ut in binnen van dat Plöttjegood. Hör Helligheid langde wall nich ut um de hele Köken to beluchten, avers daar um hör to, verdrifft se de Düüsternis. As een lüttje Sünn, de in Middent van Universum steiht un de hör Lücht sück schütten över hör Steerns leggt.
Mien lüttje Teepott, de dat glieke Muster as de Stöövke draagt, gesellt sück daarto. Indes de Tee noch en bietje treckt, maak ik de Butenrullladen en Spold open. Dunkerheid begrööt mi, doch de eerste Teken van dat Lechtworden sünd al uttomaken. Wieldes de eerste heet Tee in mien Tass rönnt, treckt mi de lüttje Keers noch eenmaal in hör Bann. Hör warm Lücht fallt daarbi up mien Hannen. Sporen van de Oller teken nu de froher Kinnerhannen. En Smüüsterlaggen leggt sück up mien Gesicht. Ik seh noch de Holtstaff, de fast in mien Fuust stook un mitunner muss de Tweede hör to Hülp komen, um de Kippkappkögel, an de Enn van de Stick fasttohollen. Middenmank de lüttje Keers. In de sien Schien trucken wi Kinner ut un drogen hör Lücht van Huus to Huus.

An teihnde November is dat weer sowied, dann lopen de Kinner weer mit hör Kippkappkögels van Huus to Huus.